دکتر محمدرضا منصوری

دکتر محمدرضا منصوری، استاد چشم‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، متولد ۱۳۲۹–۱۳۳۰ در تهران و اصالتاً اهل کاشان است. کودکی و نوجوانی خود را در محیطی مذهبی گذراند و از همان دوران به فعالیت‌های دینی مانند حفظ قرآن علاقه‌مند بود. تحصیلات متوسطه را در دبیرستان علوی و پزشکی را از سال ۱۳۴۹ در دانشگاه تهران آغاز کرد. به دلیل فعالیت‌های سیاسی علیه رژیم پهلوی، در سال پنجم پزشکی دستگیر و تا بهمن ۱۳۵۷ زندانی شد و به همین دلیل دوره پزشکی عمومی او ۱۱ سال طول کشید.

پس از انقلاب، فعالیت‌های دانشجویی مذهبی او ازجمله احیای «کتابخانه اسلامی دانشکده پزشکی» تأثیر مهمی در ایجاد هویت مذهبی و فکری دانشجویان داشت. وی پس از فارغ‌التحصیلی در سال ۱۳۶۴ به‌عنوان هیئت‌علمی جذب شد و نخستین مسئولیت اجرایی خود را به‌عنوان معاون جنگ (بعدها معاون دفاعی) دانشگاه پذیرفت. سپس مدتی معاون آموزشی دانشکده شد و در سال ۱۳۶۷ نیز برای حل اختلافات استان مازندران، به‌عنوان مسئول دانشگاه بابل منصوب گردید.

مهم‌ترین دوره مدیریتی دکتر منصوری، ۱۵ سال ریاست بیمارستان فارابی است؛ دورانی که با توسعه چشمگیر آموزشی، پژوهشی، درمانی و ایجاد «مرکز تحقیقات چشم‌پزشکی» همراه بود. این مرکز بعدها به یکی از قطب‌های علمی کشور تبدیل شد و تعداد مقالات بین‌المللی آن به‌طور چشمگیری افزایش یافت. همچنین توسعه کلینیک‌های ویژه و تقویت ساختار هیئت‌علمی از دیگر اقدامات او بود.

در سال‌های پایانی دولت دهم، به‌عنوان رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شد.