دکتر احمد هوشنگ شریفی
آبان 1355 تا شهریور 1356
دکتر احمد هوشنگ شریفی از استادان دانشگاه، مدیران برجسته آموزش عالی و سیاستمداران حوزه فرهنگ و آموزش در ایرانِ پیش از انقلاب بود که در دهههای ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ مسئولیتهای مهمی در دانشگاهها و وزارت آموزش و پرورش بر عهده داشت. وی در سال ۱۳۰۴ خورشیدی در تهران و در خانوادهای اهل کتابت، فرهنگ و معرفت چشم به جهان گشود. پدر او، زینالعابدین شریفی قزوینی، از خوشنویسان برجسته دوره قاجار و معروف به «صدرالکتّاب» و «ملکالخطاطین» بود و از شاگردان محمدرضا کلهر و عمادالکتاب به شمار میرفت. زینالعابدین شریفی مردی دیندار و اهل روحانیت بود که به دلیل پایبندی به لباس روحانیت، در سال ۱۳۲۰ شمسی به خراسان مهاجرت کرد و در آنجا از راه خوشنویسی امرار معاش نمود.
برادر دکتر شریفی، جواد شریفی، نیز از خوشنویسان نامدار دوره پهلوی بود که کتابت آثار مهمی چون رباعیات خیام، غزلیات شمس تبریزی و شاهنامه فردوسی را در کارنامه هنری خود داشت. احمد هوشنگ شریفی در چنین فضای فرهنگی و هنری پرورش یافت و پس از پایان تحصیلات دبیرستان در تهران، برای ادامه تحصیل راهی اروپا شد. وی در دانشگاه استراسبورگ فرانسه در رشته حقوق تحصیل کرد و پس از اخذ مدرک کارشناسی، تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی ارشد حقوق در همان دانشگاه ادامه داد. سپس موفق به دریافت مدرک دکترای اقتصاد شد.
دکتر شریفی پس از بازگشت به ایران، به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و سالها به عنوان معلم فعالیت کرد. با گسترش فعالیتهای علمی، به دانشگاه تهران راه یافت و به عنوان استادیار به تدریس پرداخت. در تاریخ ۲۶ بهمن ۱۳۴۶، از سوی وزیر آموزش عالی وقت، به ریاست دانشسرای عالی منصوب شد؛ سمتی که به مدت شش سال در اختیار او بود و از مهمترین دورههای مدیریتی وی به شمار میآید. در این دوره، دکتر شریفی به اخلاق نیکو، رفتار انسانی و تعامل مثبت با دانشجویان و همکاران شهرت داشت؛ تا جایی که در فضای دانشگاهی آن زمان به «سیدخندان» معروف بود.
از مهمترین دستاوردهای دکتر احمد هوشنگ شریفی در دوران ریاست دانشسرای عالی، تشکیل هیئت امنای دانشگاه به ریاست مجید رهنما، نخستین وزیر آموزش عالی، بود. همچنین ساخت باشگاه دانشگاه و ساختمان جغرافیا در پردیس تهران، با پیگیری و تأمین بودجه لازم از نهادهای ذیربط، در اسفند ۱۳۵۰ و در زمان ریاست او آغاز شد. از دیگر اقدامات ماندگار وی، بازپسگیری زمینهای حصارک از مدرسه شهربانی برای تأسیس و توسعه سازمان دانشسرای عالی بود که از مهمترین یادگارهای مدیریتی او برای دانشگاه به شمار میآید.
دکتر شریفی علاوه بر ریاست دانشسرای عالی، در دورهای به سمت معاون وزیر آموزش و پرورش منصوب شد. وی از شهریور ۱۳۵۲ تا اردیبهشت ۱۳۵۳ ریاست دانشگاه ملی ایران (دانشگاه شهید بهشتی کنونی) را بر عهده داشت، هرچند کمتر از هشت ماه در این سمت باقی ماند. اندکی بعد، در کابینه امیرعباس هویدا و پس از فرخرو پارسا، به عنوان وزیر آموزش و پرورش منصوب شد و از ۷ اردیبهشت ۱۳۵۳ تا ۱۳ آبان ۱۳۵۵ این مسئولیت را بر عهده داشت. پس از آن، از آبان ۱۳۵۵ تا شهریور ۱۳۵۶، ریاست دانشکده علوم پزشکی دانشگاه تهران را عهدهدار شد.
دکتر احمد هوشنگ شریفی همچنین مدتی به عنوان رئیس دانشگاه تهران فعالیت کرد و از چهرههای مدیریتی شناختهشده در آموزش عالی کشور بود. در سال ۱۳۵۶، به عنوان نماینده ایران در سازمان یونسکو منصوب شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به پاریس مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آن شهر اقامت داشت.