دکتر عباس شیبانی
خرداد 1361 تا آبان 1362
دکتر شیبانی تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان خرد و دوره متوسطه را در دبیرستان شرف گذراند و سال ششم دبیرستان را در دارالفنون به پایان رساند. او تحصیل پزشکی را در دانشکده پزشکی تهران آغاز کرد، اما به دلیل فعالیتهای سیاسی و بازداشتهای مکرر در دوران حکومت پهلوی، دوره ششساله پزشکی را در مدت هفده سال به پایان رساند. وی در مجموع نه بار دستگیر شد و سیزده سال از عمر خود را بهصورت متناوب در زندان سپری کرد. نخستین بازداشت او در سال ۱۳۳۵ و به دنبال تعطیلی دانشگاه در اعتراض به اقدامات انگلیس، فرانسه و اسرائیل رخ داد که منجر به اخراجش از دانشگاه شد. در این دوره مدتی تحصیل خود را در دانشکده پزشکی مشهد ادامه داد و سپس به تهران بازگشت.
دکتر شیبانی در سالهای بعد نیز بارها زندانی شد و در سال ۱۳۴۰ در تأسیس نهضت آزادی نقش داشت و عضو شورای مرکزی و هیأت اجرایی آن بود. او در سال ۱۳۴۱ به شش سال حبس محکوم شد و پس از آزادی در سال ۱۳۴۸، پایاننامه دکتری خود را گذراند و دورهای کوتاه از تخصص را آغاز کرد، اما به دستور ساواک از ادامه تحصیل بازماند. آخرین بازداشت پیش از انقلاب در سال ۱۳۵۱ رخ داد که با وجود محکومیت سهساله، پنج سال در زندان نگه داشته شد.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، دکتر شیبانی در شورای انقلاب اسلامی حضور یافت و عضو شورای مرکزی و هیأت اجرایی حزب جمهوری اسلامی شد. او در دولت شورای انقلاب، مسئولیت وزارت کشاورزی را بر عهده گرفت و در این دوره اقداماتی مانند فعالسازی کشت و صنعت مغان و جیرفت انجام شد. همچنین تلاشهایی برای توسعه کشاورزی، از جمله خرید تجهیزات، صورت گرفت که به دلیل شرایط اقتصادی کشور بهطور کامل محقق نشد.
وی در ادامه، پنج دوره نمایندگی مجلس و عضویت در کمیسیون بهداری را در کارنامه خود ثبت کرد و در ابتدای انقلاب، ریاست دانشگاه تهران و علوم پزشکی را بر عهده داشت. در این دوره، نقش مؤثری در بازگشایی دانشگاه، جذب استادان و توسعه شهرک دانشگاه تهران ایفا کرد. از دیگر مسئولیتهای او میتوان به بازسازی ناصرخسرو پس از بمبگذاری و مشارکت در توسعه زیرساختهای بهداشت و درمان، از جمله تجهیز بیمارستانهای تخصصی و راهاندازی مراکز پیوند مغز استخوان در شیراز و تهران اشاره کرد.